Playing the wild rover

Afgelopen week zat ik in het land van de groene graslanden, prachtige pints of “the black stuff” en de olijke vrolijke vriendelijkheid: Ierland. Vijf daagjes volop genieten samen met een Brits vriendinnetje die ik nog ken uit mijn tijd in Australië, Nicole. Mijn banksaldo stond nog niet op -1000, dus ik had wat te besteden en de eerste glazen Guinness zaten er dan ook al snel in. Wanneer Nicole en ik samen zijn, eindigen avonden altijd in chaos. Ook dit weekend was het weer raak en ik heb zo’n vermoeden dat we allebei even naar de SOA-poli moeten rennen.

Vrijdag besloten we mee te doen aan de befaamde pubcrawl/kroegentocht in Dublin. Bijna iedere grote stad ter wereld organiseert een dergelijke drinktocht, zodat de backpackers het nachtleven snel en goed leren kennen. Met twee Wacko Jacko’s aan het roer hobbelde onze diverse groep van kroeg naar kroeg om zowel de typische Irish pubs met live muziek als de nachtclubs aan te doen. De drank deed zijn werk en al snel stond ik met een – vet lekkere – Portugees te tongen.

Eenmaal in de laatste club raakte ik Nicole kwijt en op mijn zoektocht naar haar – in het pand dat een doolhof bleek te zijn van trappen, gangen en zalen – kwam ik mijn scharrel van de avond weer tegen. Hij hielp me, met enkele intieme tussenpozen, met zoeken. We vonden Nicole bij een groepje Brazilianen die met alle macht probeerden een pil in haar mond te krijgen, dus toen besloten we dat het maar tijd was om te gaan. We deelden een taxi en eenmaal bij ons hostel aangekomen, bleek dat de Portugees niet naar binnen mocht omdat hij daar geen bed had geboekt. Dat was natuurlijk wel balen, want we hadden zo’n fysieke connectie dat hier genoegen mee nemen eigenlijk geen optie was.

Dan maar de straat op, op zoek naar een plekje. Na een tijdje zoeken vonden we een mooi steegje met een goed hek: perfect. Niet zo perfect: we kwamen er helaas net iets te laat achter dat het bewuste hek net geverfd was. We zaten volledig onder het zwarte spul en dat killde de mood wel een beetje. Lachend om deze stupiditeit liep hij me terug naar m’n hostel – wat een gentleman – en kon ik het verhaal aan Nicole vertellen. Na vier uurtjes slaap werd ik veel te katerig wakker, om er vervolgens achter te komen dat ik die grote zwarte vlekken er niet met een keertje douchen afkreeg. En nu, vier dagen later, loop ik nog steeds rond met de souvenirtjes van een bizarre maar mooie nacht in Dublin.